Mijn zoon moet vandaag op school een briefje inleveren, omdat hij er maandag een paar uurtjes niet zal zijn. Meestal vergeet hij dat, want dergelijke dingen zitten niet in zijn systeem. Eenmaal op school heeft hij duizend andere dingen om aan te denken.
‘Probeer het te koppelen,’ zeg ik. ‘Wat doe je als eerste wanneer je op school komt?’
‘Mijn jas aan de kapstok hangen.’
‘Okee, dan probeer je op het moment dat je je jas ophangt eraan te denken dat je het briefje inlevert. Je hangt je jas op, je denkt er was iets en dan: o ja, briefje.’
Hij knikt, maar ik vraag me af of ik tot hem doordring, want terwijl ik mijn wijze, moederlijke advies geeft gebeurt er van alles op zijn telefoon.
Het is eigenlijk al een oud trucje. Vroeger legden mensen een knoop in hun zakdoek. Als ze dan op enig moment gedurende de dag hun neus snoten, zagen ze die knoop en dachten: er was iets…
Een ander trucje is om iets op een rare plek te leggen, zodat je bijvoorbeeld denkt: Waarom staat die gieter op het aanrecht? O ja, ik moet mijn band nog plakken.
Of ik knoop mijn sjaal om jas, zodat ik – als ik de deur uitga – denk: Waarom zit die sjaal zo raar om mijn jas? O ja, de brieven moeten nog op de bus.
Een andere trucje is natuurlijk om alles meteen in je digitale agenda te zetten en alerts in te stellen. Ik denk dat die manier mijn zoon het meest zal aanspreken. Die tip zal ik hem volgende keer eens geven.