Schrijvers zijn ontevreden mensen

Afgelopen nacht droomde ik dat ik op een bijeenkomst was van kinderboekenschrijvers en iedereen was gevraagd uit eigen werk voor te lezen of over zijn bezigheden te vertellen. Ik had een map met prachtige gedichten bij me, die niettemin waren afgewezen. Daaruit zou ik voordragen, zodat ik toch applaus zou krijgen en ze niet voor niks geschreven waren.

Voor mij was een schrijfster aan de beurt die haar lezing niet had voorbereid omdat ze boos was. De randvoorwaarden voor haar lezing waren niet goed en daarover moest eerst met de organisatie en haar uitgever overlegd worden. Schrijvers zijn ontevreden mensen, dacht ik. Ik vergat mijn map met gedichten en begon in mijn hoofd een andere voordracht voor te bereiden.

Dames en heren,

Schrijvers zijn ontevreden mensen. Ze hebben uitgevers die hun talenten niet goed herkennen, die hun boeken soms niet willen uitgeven, of die hun boeken wel uitgeven maar te weinig betalen, te weinig aan promotie doen en daarnaast ook nog veel mindere schrijvers willen uitgeven, wat allemaal maar afleidt. Schrijvers zijn ontevreden mensen, omdat de bibliotheken te weinig boeken bestellen, omdat hun boeken altijd uitgeleend zijn of juist nooit worden uitgeleend. Schrijvers zijn ontevreden mensen, omdat boekwinkels hun boeken niet op voorraad houden en áls de boeken op voorraad zijn, staan ze rechtop in de kast in plaats van goed zichtbaar in de etalage. Schrijvers zijn ontevreden mensen, omdat ze te weinig lezers weten te bereiken en de lezers die ze bereiken laten niets van zich horen of ze sturen rare mails met vervelende verzoeken zoals: kunt u mijn spreekbeurt voor me maken, want anders moet ik zelf uw boek lezen. Schrijvers zijn ontevreden mensen, omdat recensenten hun boeken links laten liggen en daarom de media hun bestaan niet kennen en zelfs de meest suffe BN-ers wel voor televisiespelletjes vragen en hen niet.

Schrijvers zijn ontevreden mensen. De wereld is niet goed voor ze. Ze bedenken liever een eigen wereld, een wereld waarin zij het voor het zeggen hebben, een die wereld ze zelf maken en die stoppen ze dan in een boek. Ze bedenken een wereld waarin nu eens anderen een heleboel narigheid overkomt, in een gefantaseerde wereld vol problemen, frustraties, ongeluk, tekortkomingen en ontevredenheid. Daar kunnen schrijvers goed over schrijven, daar weten ze immers alles van.

Vol inspiratie zetten schrijvers zich aan hun meesterwerken, aan getrouwe afspiegelingen van het echte leven, maar ditmaal door hun schrijvershand zorgvuldig geconstrueerd.
Schrijvers zijn ontevreden mensen. Het verhaal zit prachtig in hun hoofd, maar eenmaal op papier rammelt het. Schrijvers zien dat. Schrijvers zijn kritisch. Schrijvers zijn ontevreden mensen.
In feite is dat is een van hun belangrijkste talenten. Schrijvers schrijven, schrappen en verbeteren net zolang tot hun woorden de juiste beelden en gedachten uitdrukken op een manier die origineel en uniek te noemen is, op een manier waar ze tevreden mee kunnen zijn. Zo zijn schrijvers.

Daarna zou er applaus volgen en als toegift zou ik een van de gedichten voorlezen, die gisteren door Sesamstraat werden afgewezen, omdat ze voor te oude kinderen waren, ondanks het perfecte ritme net niet verrassend genoeg of anderszins niet geschikt. Maar inmiddels was ik wakker.