Help, een loslopende man!

Ik ben opgegroeid met het idee dat mannen en jongens meer vrijheid hebben dan vrouwen en meisjes. Voor het vrouwelijk deel van de mensheid is het gevaarlijk om ’s nachts alleen over straat te gaan of door een bos of park te lopen. Niet dat ik me daar ooit veel van aangetrokken heb. Ik rook ’s nachts gewoon een sigaar als ik door een donker park moet fietsen. Behalve dat ik het lekker vind, hoop ik potentiële verkrachters zo op een verkeerd been te zetten. Een busje peper of spuitbus met haarlak schijnt ook te werken. 

Kort geleden hoorde ik echter dat mannen óók bang zijn om alleen in het donker of alleen in een park of bos te lopen, maar om een andere reden. Ze zijn bang dat iemand er iets raars van denkt. Zo hoorde ik van een man dat hij niet in zijn eentje of met een vriend naar het strand durft te gaan. Op het strand lopen namelijk kleine kinderen rond, die vaak schaars of niet gekleed zijn. Stel je voor dat iemand zou denken dat hij een pedofiel is? Of homo. Of allebei. Je kunt voor minder in elkaar geslagen worden. Ik ken ook een man die alleen woont en absoluut niet wil dat zijn buurmeisjes bij hem over de vloer of in de tuin komen.

Sommige mannen zijn gestopt met in de natuur te wandelen nadat ze merkten dat een vrouw, die ook lekker alleen aan het wandelen was, daar enorm van schrok. Een man vertelde van een wandelend echtpaar dat harder ging lopen, terwijl de man zijn armen stevig om zijn vrouw sloeg, enkel omdat hij daar liep.

Ik ben twee keer bang geweest van een man alleen. De eerste keer was op een berg in de Pyreneeën. Ik was een jaar of twintig en maakte een lange wandeling in mijn eentje. Voor mij klom een man de berg op. Toen ik langzamer ging klimmen deed hij dat ook. Ik had geen zin om hem in te halen en nam even rust. Tussen de bomen door zag ik dat hij voorbij een bocht in het pad ook gestopt was. Ik vertrouwde hem niet en ben omgedraaid en half hollend naar de bewoonde wereld afgedaald.

Een andere keer was ik in een buitenwijk van Londen die nogal slecht bekend stond. Ik had de laatste trein gemist en moest anderhalf uur lopen naar mijn pension. ‘ Je moet je sleutel altijd pas in de voordeur steken als je zeker weet dat er niemand vlak achter je staat,’ had de huiseigenaresse me verteld. Tijdens mijn lange wandeling in het holst van de nacht kwam een man me achterop. Ik hoorde zijn gehaaste voetstappen dichterbij komen. Ik hoopte dat hij alleen mijn tas zou pakken en haalde ik mijn walkman en portemonnee snel uit mijn schoudertas en stopte ze in de binnenzak van mijn jas die ik dichtritste. Daarna ging langzamer lopen om te laten zien dat ik niet bang was en wachtte het noodlot af. De man haalde me in en liep door. Niks aan de hand.
De volgende dag hoorde ik van mannelijke collega’s van het designbureau, waar ik stage liep, dat zij in zo’n geval aan de andere kant van de straat gingen lopen om de vrouw te laten zien dat ze veilig was.

Nog even terugkomend op het bos: het schijnt minder raar te zijn als de man een hond bij zich heeft. Een hondenriem om de nek kan ook helpen. En dan heel hard ‘Boris!’ roepen als je iemand tegenkomt. Een verrekijker of fototoestel met telelens is ook een goed alibi, denk ik. Of is dit juist extra verdacht?

Ik vind het best erg dat mannen niet alleen naar het strand of het bos durven, bang zijn om met kleine kinderen contact te hebben en op straat moeten oversteken als er een vrouw voor ze loopt. Misschien ben ik toch blij dat ik gewoon een loslopende vrouw ben.

Loading

4 Reacties

  1. Ik loop ook graag alleen in de duinen. Ik kom regelmatig alleenlopende mannen en vrouwen tegen. Vooral in de Waterleidingduinen is dat ‘normaal’, dat is echt een gebied voor natuurliefhebbers, en die lopen blijkbaar graag in hun rustige eentje. Ook ooit een man in slechts een tanga en een rugzakje, die wilde blijkbaar bronzen ondertussen. Ik heb me zelden tot nooit onprettig gevoeld tijdens mijn wandelingen. Grote herten vind ik enger dan loslopende mannen. Ik hoop dat dat nooit omdraait.

  2. Een paard meenemen is ook een optie. :)

    Ik rij vaak alleen in de duinen. Ik vind het heerlijk dat het er zo stil is. Herten en roofvogels wachten vaak heel lang met vluchten als je op een paard zit, langer dan wanneer je wandelt. Waarschijnlijk ruiken ze het paard en vinden dat niet bedreigend.

    Zo van bovenaf overzie je mooi de natuur. Soms hoor ik stemmen in de verte. Wandelaars die samen kletsen.

    Ik rij het liefst alleen. Alleen in de natuur zijn is zo heerlijk. Laten we hopen dat dat inderdaad gewoon moet kunnen, zowel voor vrouwen als voor mannen. Zowel te voet als te paard.

  3. herkenbare situaties en afschuwelijk dat mannen en vrouwen denken dat ze niet alleen rond kunnen lopen. Terwijl het zo heerlijk is.

    Ik ben een vrouw die regelmatig graag alleen wandelt. Of lange stukken hardloopt in de bossen en op de hei. Ik moest daar aan wennen, van veel vrouwen hoor ik “dat zou ik nooit durven”.
    En als ik onderweg een man alleen tegenkom, dan voel ik idd vaak het ongemak: “zij zal toch niet denken dat”….

    Een paar weken geleden is er een vrouw aangerand/verkracht, heel dichtbij mijn huis. Het dwong me opnieuw hierover na te denken. Als iemand kwaad met me wil, dan kan hij of zij dat. Maar ik wil me er vooraf niet door laten leiden. Als ik aanvoel dat er iets niet in de haak is, dan grijp ik in.

    Maar ik betrapte mezelf ook op een andere gedachte: ben ik ooit de vrouw waarvan ze zeggen “eigen schuld, moest ze daar maar niet alleen lopen”. Pffffff……

    Wat een angsten, laten we elkaars vrijheid niet afnemen, please….

  4. Heel herkenbaar

    Zelf woon ik in een duingebied en vlakbij is een psychiatrisch ziekenhuis. Ik wandelde graag door het bos en de duinen maar het werd steeds minder leuk omdat het kennelijk ongewoon is om in je eentje en voor je plezier daar te lopen.
    Een keer werd me gevraagd of ‘ze’ wel wisten dat ik daar liep. Toen ik vroeg wie ‘ze’ waren schrok het in strakke hardloopkleding gestoken echtpaar. Met veel excuses werd me duidelijk gemaakt dat ze dachten dat ik weggelopen was uit dat ziekenhuis want ik liep daar zo alleen en in gewone kleren (t-shirt en spijkerbroek).
    Daarna overkwam het me nog een paar keer dat mensen het vreemd vonden dat ik daar zomaar liep te wandelen zo zonder kekke zweet- en polsbandjes en hardloopschoenen. Ik had ook al geen hond…
    Ik heb nog een tijd voor de show nog een tijd op gympen in plaats van wandelschoenen of met een fototoestel om mijn nek gelopen maar het plezier ging er toch af, ik ga toch ook maar eens sigaren proberen :-)

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.