Ik word toch zo moe van mensen die zeggen dat gezelschap van échte mensen zoveel beter is dan contacten via social media. Laatst nog las ik in het boek Digitale Dementie van Manfred Spitzer. ‘Een etentje met drie vrienden maakt ons veel gelukkiger en bewerkstelligt veel meer dan driehonderd virtuele contacten op Facebook.’ Gevolgd door adviezen om je vrije tijd in de natuur door te brengen.
Alles met mate, denk ik. Zo’n etentje heb je eens in de maand en die driehonderd vrienden zijn elke dag beschikbaar. Niet dat ik graag elke dag met vrienden uit eten zou gaan. Ik behoor misschien tot een minderheid, maar ik vind het heerlijk dat mijn vrienden niet voortdurend fysiek om me heen zijn. Ik ben al snel social moe en geniet na een etentje, feestje of koffiekransje van mijn rust. Lekker alleen. Of even op Twitter of Facebook.
Los daarvan, wat is er mis met virtueel contact? Ik schrijf virtueel cursief, want jullie zijn natuurlijk helemaal niet virtueel. Jullie zijn echte mensen, jullie lezen deze tekst en denken daarover na. En misschien gaan jullie er zelfs een reactie op schrijven.
Daarnaast zijn literatuur, film, theater, kunst en muziek ook een vorm van virtueel contact. Is het verkeerd om ontroerd te raken door een geschilderd naakt en moet je per se zelf met je vriendin naar de sauna om te vragen of ze in een bepaalde pose wil gaan liggen? Is het verkeerd om over verzonnen gedachten en gevoelens te lezen en is het beter naar de leugens en verzinsels van je fysieke vrienden te luisteren?
Ik denk dat een virtuele uitvoering van menselijk gedrag vaak boeiender is dan de originele. Wanneer ik mag kiezen tussen een boek lezen of naar een verjaardagsfeest gaan, lees ik liever een roman met interessante dialogen, mooie stijl, diepere betekenis en spannend plot. Wanneer ik mag kiezen tussen een film kijken of luisteren naar roddels bij de kapper, dan kies ik de film met goed doordachte, maar natuurlijk wel kunstmatige verhaallijnen. In openbare ruimtes waak ik ervoor niet in de buurt van mensen te gaan zitten die onnozele gesprekken voeren. Ik erger me aan indiscrete bellers met hun oersaaie praatjes: ik wil teksten waarover is nagedacht, waaraan is geschaafd, waarin is geschrapt.
Gestileerde teksten vind je niet alleen in boeken en films, maar ook op social media, bijvoorbeeld in tweets van 140 tekens. In korte berichten met informatie, nieuws, meningen en grappen. Mensen die het daar niet mee eens zijn, hebben gewoon niet de juiste virtuele vrienden.
Ik word dus moe van mensen die vinden dat je altijd beter met echte mensen kunt communiceren. ‘Even stil,’ zei ik zojuist tegen mijn man. ‘Ik schrijf een artikel.’ Hij snapt dat.
Zou ik niet de juiste virtuele vrienden hebben? Heb jij dan wel de juiste mensenvrienden als die jou leugens en verzinsels vertellen? Ik zal hier geen tirade afsteken tegen het virtueel contact, maar om dat nu hoger te stellen dan het gezelschap van échte mensen, dat gaat me een (forse) stap te ver. Veel onderzoeken naar de invloed van de social media op het welbevinden van mensen wijzen op o.a. toenemende eenzaamheid en verslaving aan (aantallen) digitale vrienden, kortom op het ongelukkiger worden van de gebruikers. Dat zijn uiteraard algemene tendensen, die niet voor ieder individu opgaan en dus blijkbaar ook niet voor jou.
Op een aantal punten heb je meer dan gelijk. Wat het uit eten gaan betreft, zo gezellig is dat trouwens ook niet altijd. Hoe vaak zie je niet dat de gasten meer oog hebben voor hun smartphone dan voor hun tafelgenoten: virtueel contact … met échte vrienden om je heen.
Ik heb in de virtuele (sociale media) wereld mensen ontmoet die ik anders nooit had ontmoet, ik heb “gesprekken” gevoerd die ik anders nooit had gevoerd en ik heb dingen geleerd die ik anders nooit had geleerd. Twitter en Facebook zijn in mijn geval een aanvulling en komen niet in de plaats van contacten in de “echte” wereld.
Ik ben het helemaal met je eens!
Mijn complimenten. Jij schrijft het; ik denk het alleen maar. Hoe simpel is het om iets af te keuren wat je niet kent of weet. Ik leer wat van je lef! Thanks
Raak punt, dank. Mensen die zgn moeite hebben met social media doen er vaak niets aan. Ze kraken het onbekende af; dat vinden ze makkelijker.
Helemaal waar en leuk geschreven!
Amen. Prima inhoudelijke ontzenuwing van de retoriek van de anti’s.
Helemaal met je eens Rian!
Wanneer je het maar met oprechte aandacht doet!
Een mooie combi van beiden – ideaal.
Leuk geschreven, ik ga het delen virtueel:-)
Ook ik ben het eens… Dat gaat vervelen… Ik heb wel een aanvulling. Sommige mensen op Twitter (ik doe geen andere socmed, behalve bloggen) lijken me zooooo leuk dat ik ze graag wil ontmoeten. Dan is Twitter dus niet meer genoeg. Ik drink koffie met tweeps, ga naar concerten, de schouwburg en een enkele keer ga ik naar een tweetup. Die laatste vind ik minder leuk… 1-op-1 vind ik veel fijner. Ik kan niet meer zonder irl-twittercontacten. Vanavond ga ik met een tweep naar David Byrne & St. Vincent. Bijvoorbeeld.
Zoals je al aangeeft: alles met mate. Graag gelezen, Rian !
Eens. Dit verdient weer een kus, zus!
Wat fijn om dit te lezen!
In de kroeg hoor je dit niet, op sociale media gelukkig wel.
Ik ben het helemaal met je eens, Rian.
Fijn weekend!
Heerlijk om met een kop thee achter de laptop te kruipen en dit artikel te lezen! Herken mezelf erin!
Zo is het. En niet anders.
http://www.gerheimans.nl/ik-twitter-dus-ik-besta
Zo helemaal mee eens! Ik ga je RT-en!!
Eindelijk eens een tegengeluid!