Deze week staat het stukje Bezorgde ouder dat ik eerder schreef en op dit blog plaatste in Libelle. Ze hebben het wel een beetje ingekort en aangepast aan de ‘Libellestijl’. Dat wist ik en ik heb me daar expres niet mee bemoeid, want ik was wel nieuwsgierig wat de Libellestijl dan is en hoe ze het zouden aanpassen. Ik heb wel gevraagd of er kinderboekenschrijfster achter mijn naam mocht, want met mijn naamsbekendheid is het nog niet zo heel best gesteld. Ik merk vaak op scholen dat kinderen en leerkrachten mijn boeken wel kennen, maar niet weten dat het van mij is. We hebben nog nooit iets van u gelezen, zeggen ze dan. En als ik mijn boeken uit mijn koffer haal, blijken ze er toch een aantal te kennen.
Even terug naar de Libelle. Het stukje is best aardig zo. Maar ook een beetje gewoon. Ik mis heel erg de gedacht: Zorgen maken is een bezwering tegen het ongeluk. Ouders voelen zich schuldig als ze zich geen zorgen maken. Ook mijn einde vond ik leuker, maar misschien is dat iets te bizar voor Libelle.
Dan stel ik me voor dat mijn kind verkracht en vermoord gevonden wordt en dat de politie mij ondervraagt en wil weten waarom ik niet gebeld heb.
‘Wat deed u gisteravond?’
‘Ik heb een film gekeken, een whisky gedronken en nog wat toastjes gesmeerd. Daarna ben ik gaan slapen. Ik had een prima nachtrust. Vanmorgen zag ik dat mijn kind er nog niet was, maar ik dacht dat hij wel ergens zou zijn blijven slapen. Verder heb ik de hele dag eigenlijk niet meer aan hem gedacht. Ik heb lekker gewerkt en een goed plot bedacht voor een nieuw boek. Met het avondeten was hij er ook niet. En toen kregen we ineens telefoon vanuit het ziekenhuis…’
De kranten zouden er schande van spreken. ‘Bent u dan helemaal niet ongerust geweest?’ vraagt een journaliste verbijsterd.
Daar maak ik me zorgen om als ik probeer me geen zorgen te maken.
