Gedichten over dementie

Ik schreef een paar gedichten over dementie.
Meer gedichten (niet deze) zullen verschijnen in het nieuwe nummer DICHTER. van Plint.

Zoon

Is dit mijn kamer?
Is dit mijn bed?
Dat kan niet.
Ik ben hier net.

Waar is mijn jas?
Ik moet nu gaan.
Wie bent u?
Komt u hier vandaan?

Ben ik bij u op bezoek?
Ik ben hier niet bekend.
Het spijt me echt.
Ik weet niet wie u bent.

Is dit mijn kamer?
U heeft mij gebracht?
Neemt u mij weer mee?
Er wordt op mij gewacht.

© Rian Visser

*

Verdwaald

Ze zeggen dat jij dwaalt
en niet weet waar je bent.
Ook ik dwaal in mezelf,
sinds je mij niet meer herkent.

Ze zeggen dat jij vastzit
en jezelf steeds meer verliest.
Ook ik kan niet meer gaan
en staan, zoals ik zelf verkies.

Ze zeggen dat jij hulp behoeft
bij alles wat je doet.
Ook ik mis dikwijls kracht.
Soms ontbreekt mij alle moed.

Opgesloten zijn we allebei.
De ziekte is een nare dief.
Toch, alles roven kan hij niet.
Zolang jij leeft, heb ik jou lief.

© Rian Visser

*

De mens zie ik

De mens zie ik,
te smalle schouders in een brede jas.
De mens zie ik,
een grap, een glimp van wie ze eerder was.
De mens zie ik,
de geest steeds meer verborgen.
De mens zie ik,
op zoek in gisteren en morgen.
De mens zie ik,
verloren in de mist.
De mens zie ik:
de schaamte als ze zich vergist.

Geen dementie,
maar de mens zie ik.

© Rian Visser

*

Stippelicht

Wie de woorden niet kan vinden,
moet zijn fantasie gebruiken.

Hoe heet dat ding nou?
Stoppellicht, stippellicht, staplicht?
Strepenpad, regelspad, tijgerpad?
Trippe, trappe, stoeplicht.
Ja, dat was het.

Zijn de woorden zoek,
kijk dan in een – hoe heet het –
onderbroek,
nee wonderkoek,
nee woordenhoek.

© Rian Visser

*

Twee

Ik weet voor twee
en neem je mee.

Weet je nog?
De kinderkopjes,
geitensokken,
draadjesvlees
en waterpokken.

Weet je nog?
De rozenstruik,
de hazelaar,
ons eerste huis,
wij bij elkaar.

Ik weet voor twee
en neem je mee.

Weet je het nog?
We waren gelukkig.
Zo was het toch?

© Rian Visser