Alle ezeltjes zien er zielig uit. Ze zijn klein en je ziet ze soms draven en galopperen met volwassen mannen op hun rug, die met hun voeten bijna bij de grond komen. Of ze trekken karretjes beladen met goederen of mensen. De ezel bij de Memnon kolossen begint luid te balken als ik hem nader, alsof de eigenaar er een alarm op heeft geïnstalleerd. Overal in de vallei beantwoorden ezels zijn noodkreet.
“Do you want to see my cow?” vraagt Achmed trots, als hij ons aan het eind van de middag in zijn ouderlijk huis ontvangt aan de westoever van Luxor. Zijn vader woont er met drie vrouwen, zes zonen, vier dochters en tal van kleinkinderen. Achmed is een zoon van de eerste vrouw. Hij rijdt met de toeristenauto een zanderige vlakte op tegenover de Seti tempel. Er lopen vrouwen, geiten en ganzen en een paar jongens voetballen.
Onder de schaduw van een paar bomen is een groep mannen en jongens bezig om stenen te maken van leem, mest en stro. Ze doen de smurrie in een mal, halen het eruit en laten ze in rijen drogen. Op een houten bank ligt de vader des huizes met een boek. Een vrouw zit in kleermakerszit op een kleed en laat haar handen door het graan glijden op een grote zilverkleurige schaal.
Achmed neemt ons mee naar een steeg en stelt ons voor aan zijn familieleden. We worden een kamer binnengelaten. Het enige raam is met een luik afgesloten. Het is er lekker koel. Tegen drie muren staan banken en tegen de vierde muur een tafeltje. Het lijkt een soort opkamer, voor het bezoek. We krijgen thee, maar neemt hij ons weer mee naar buiten om zijn koe te bekijken.
Achter het huis staan in een omheind stukje drie ezels een twee koeien. Een kleine bonte koe, zwart en wit, en een grote grijze. De dieren zijn schuw en de grote grijze koe enigszins agressief. Hij heeft net eten en wenst mij niet in de buurt. De hoeven van beide koeien zijn erg lang. “Is oke!” zegt Achmed.
Er is ook een moestuin en enkele vruchtenbomen met mango, citroen en guave.
Vanuit de opkamer zie ik een vrouw de trap oplopen met een grote schaal op haar hoofd. Ik denk aan wat Ali, de jongere broer van Achmed en kind van de tweede vrouw, mij eerder had verteld. Egyptische vrouwen blijven in huis. Ze koken, doen de was en het huishouden. Hij wil een Westerse vrouw, maar met een Tsjechisch meisje heeft de verkering maar een jaar geduurd.
In de deuropening komen kinderen naar ons gluren en hallo zeggen. De vader komt even een hand geven. Alles maakte een blijmoedige, vrolijke indruk. Maar het leven is niet makkelijk begreep ik van Achmed. Er was weinig werk. Veel toeristen durven niet meer naar Egypte te komen, vanwege de politieke situatie. Nu heeft hij één dag werk, daarna misschien zes dagen niets meer.
