Treinreizen is soms net zoiets als lezen. Het geeft je een inkijkje in een andere wereld.
Zo zat ik gisteren in de trein met een kleine (ex-)crimineel. Hij was niet zo groot, zijn gezicht ging bijna schuil onder een grote zwarte pet en hij zat zichtbaar een straf uit.

Ik kwam binnen in een volle stiltecoupé en zag een jongeman onder zijn stoel kijken, terwijl hij met een meisje aan het FaceTimen was. Tegenover hem was de laatste vrije plek, dus ik ging zitten, een plekje aan het raam. Het Facetime-gesprek ging over het opladen van zijn telefoon. Het meisje zei dat er een stopcontact onder de stoel moest zitten, maar dat was in onze trein niet het geval. Behalve de telefoon was ook de enkelband bijna leeg, zei hij, en die moest wel opgeladen blijven. Ik had de zwarte brede band al zien zitten, maar de jongeman trok omslachtig zijn broek nog even op om zijn sokken recht te trekken en aan de band te prutsen. Hij mocht nu twee uur per dag naar buiten, vertelde hij het meisje.

Na een paar minuten zei ik dat het een stiltecoupé was en wees op de silence tekst op het raam. Hij zat hier het eerst, zei hij, dus als hij wilde praten, dan deed hij dat.
Andere passagiers bemoeiden zich ermee. De man naast mij legde vriendelijk uit dat het niet ging om wie er het eerst zat, maar dat het een regel was van de NS. Waarop de jongeman zei: Maar nu zijn jullie toch ook aan het praten?
We zwegen en het gesprek ging door.
Hij legde zijn telefoon even op het tafeltje tussen ons om een andere telefoon uit z’n kleine zwarte schoudertas te pakken. Ik boog me over het scherm om ‘hallo’ te zeggen tegen het meisje waarmee hij aan het bellen was, dan wist ze dat ze op de speaker stond.
Vind je ‘t niet erg dat ik alles kan horen? vroeg ik.
Nee, geen probleem, zei de jongeman.

Het volgende half uur ging het gesprek vooral over het online bestellen van sushi. Het meisje heette Sara. Ze had zin in sushi en hij wilde haar erop trakteren. Om het te bestellen moest hij haar adres weten en dat was blijkbaar een probleem. Ergens in Barendrecht. Dus het was handiger als ze zelf bestelde en hem een Tikkie stuurde. Dat heeft hij wel 20 keer gezegd en uiteindelijk lukte het. Sara is blij met je betaling, las hij van het scherm. Veertig euro had hij overgemaakt.

Hij had drie telefoons en liet steeds met de camera van de ene telefoon het scherm van de andere telefoon zien. Zo zag hij blijkbaar bij het controleren van sushi-bestelling haar voornaam en achternaam en kon hij zien dat ze niet over haar voornaam gelogen had. Daar was ze trots op. Zij zag op een gegeven moment ook zijn achternaam en mocht dat van hem aan niemand doorvertellen. Ik heb toch ook jouw naam, zei Sara. Dat begreep hij niet. Als we getrouwd zijn, legde ze uit, dan heb ik ook jouw naam. Volgende week trouw ik met je, beloofde hij.

De extra telefoons gingen steeds in en uit de tas. Hij vroeg haar om uit te leggen hoe hij geld moest overmaken, want hij moest € 38.000 op een andere rekening zetten, maar hij kon geen Engels. Zo ingewikkeld. Het lukte hem steeds maar niet. Weer liet hij met de ene telefoon iets zien op de andere en ik hoorde haar het verschil uitleggen tussen withdrawal, savings en deposit.

In Amsterdam moest hij eruit. Hij moest opschieten, want hij moest nog een ‘bro’ ontmoeten op het station en voor de 24e (de volgende dag) moest het geregeld zijn, want anders was het te laat. Al pratend haalde hij een stapeltje bankbiljetten uit z’n broekzak, telde er wat vijfjes vanaf die in zijn tas gingen en stopte de twintigjes en vijftigjes terug.
We stonden allebei in het gangpad, ik liep de ene kant op, hij de andere.
En mevrouw, hoe vond u het gesprek? vroeg hij, zich nog even omdraaiend.
Heel interessant, zei ik.
Ik ben een moordenaar, zei hij stoer en toen was hij weg.

NS Alarmnummer

Omdat ik bang was dat de sfeer zou omslaan, stuurde ik 10 minuten na vertrek een sms-bericht aan NS Alarm 0613181318. De 20 minuten daarna is er niemand verschenen. Na mijn update dat het niet meer hoefde, kreeg ik geen reactie.