Om zes uur ’s ochtends wacht de toeristenauto voor het huis om ons naar Luxor te brengen. We zouden eerst met een gewone personenauto, maar die mocht niet langs de check points. Daarna zouden we met een privé toeristenbusje gaan, maar het werd een Toyota Corolla met het logo van Rhama Tours op de zijkant. Een toeristenauto dus.
Mijn man mag voorin naast Achmed en ik prop mezelf met de kinderen op de achterbank, die eigenlijk voor twee personen gemaakt is, want aan de zijkanten zit je met geknakte rug en val je naar binnen. Ik mag in het midden, waar je rechtop kunt zitten en waar ik drieënhalf uur naar een schommelde Tweety kijk, die midden in de wagen hangt.
Het is vroeg, buiten is het fris en binnen warm en daarom beslaat de voorruit. Achmed opent om de minuut zijn zijraampje voor koude lucht in de auto en veegt met een tissue over de beslagen voorruit. Achmed duwt herhaaldelijk dashboardkleedje, een lapje grijs nepbont, op zijn plaats, want het verschoof met optrekken en dan valt de doos tissues op mijn mans knieën.
Zo’n auto is een duur bezit, 200.000 Egyptische pond. Die auto is Achmeds kamer. De stoelen zijn bekleed met een bruine vachtje, de hoofdsteunen omwikkeld met geruite hoofddoeken en de binnenspiegel is versierd met stickers van Mickey Mouse.
“Why you are not happy?” vraagt Achmed via de binnenspiegel aan mijn dochter, die grieperig is en haar dag niet heeft. “You are my sister! You smile!” Hij heeft een usb-stick met vier Westerse liedje, waaronder zelfs een Housenummer, en die draait hij non stop via de autoradio.
Ik geniet van de woestenij, hoewel de woestijn minder mooi is dan in de Sinaï of Jordanië. Maar het is niettemin woest en leeg. Dertig jaar geleden had ik een Engelse vriend die tijdens uitstapjes altijd met bekakte stem informeerde: “Is this rough enough for you darling?“ Dat was het.
Terwijl ik naar de schommelde Tweety kijk en zie hoe Achmed met zijn beslagen voorruit in de weer was, overweeg ik tijdens een stop het vachtje van het dashboard naar voren te trekken en Achmed die functie en werking van ventilatieroosters uit te leggen. Maar ik ben bang zijn mannelijke trots te krenken. En heel veel auto’s rijden hier met zo’n vachtje en een doos tissues erop. Echte Egyptische mannen dragen jurken, wikkelen sjaals om hun hoofd en kleden hun auto’s aan. Waarom moet ik daar iets van zeggen? Laat ze toch.
