Bij aankomst in Hurghada brengt Ayman ons van de luchthaven naar een grote supermarkt buiten de stad, met een doolhof van een parkeerplaats ervoor, bijna leeg. ‘Hier is alles te krijgen. In Safaga alleen kleine supermarkten,’ legt hij uit. Moe van een dag reizen, besluiten we nog even door te zetten en flink in te slaan, al is het lastig om te weten wat we nu wel en straks niet meer kunnen krijgen. We nemen een ‘Duits’ brood mee. Olie, azijn, cornflakes, yoghurt, groente. Ayman zegt dat we bronwater met prik moeten kopen, dat is alleen hier te krijgen. Maar dat hoeven we niet. We willen liever bier en wijn, maar dat wordt alleen in bars verkocht. Ayman heeft zijn eigen kanalen en belooft ons bier te brengen. Dezelfde avond nog bezorgt hij ons 24 blikjes Sakara, 4%.
Vlak bij ons appartement is een kleine supermarktje. De eerste dagen koopt Ayman brood voor ons in Safaga downtown, waar hij ’s ochtends vroeg in de rij gaat staan. Het is er namelijk altijd druk bij de bakker. Voor de bakkerijtjes zie je mensen die broodjes doorverkopen: ze stallen ze uit op de stoep of op het bankje van de bushalte. Mensen voelen eraan, schuiven ermee, knijpen erin alsof het om rijpe peren gaat. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat iedereen het eten aanraakt en terug legt en dat het gewoon op de vieze straat gelegd wordt. Hetzelfde brood is ook in de zakjes bij de supermarkt te krijgen, maar waarschijnlijk minder vers. De kinderen klagen dat ze niet weten wat ze moeten eten, ik kan dat Egypstisch brood niet meer zien en mijn cornflakes raakt op.
Na een week is er blijkbaar een leverancier langs geweest bij de supermarkt, want hij heeft ineens een paar Duitse broden, net als de grote supermarkt in Hurghada. We kopen ze alle vier. Hij heef nu ook cornflakes. Verder heeft hij alle basislevensmiddelen, eieren, meel, melk en heel veel snoep, chips, frisdrank en koekjes.
Wat eten we verder? Er zijn een paar restaurantjes. Bij hotel Alibaba hebben een bestelde maaltijd bijna compleet laten staan. Na één hap pizza werden de kinderen misselijk, de patatjes bij mijn gerecht smaakten ranzig van oud vet. Mijn kipcurry heb ik opgegeten. De Italiaan van het resort tegenover smaakt goed. We hebben er twee keer heerlijk gegeten en naast wat misselijkheid ’s nachts geen last gekregen. Maar als ik zie hoe de bevolking met voedsel omgaat, vrees ik het ergste. Rapen ze in de keuken voedsel gewoon van de grond en gebruiken het weer? Wat niet weet wat niet deert. Ik zie in een restaurant hoe de bediening niet opgegeten koekjes na vertrek van de gasten weer onder de glazen stolp van het buffet legt.
Bij hotel Nemo hebben we een kerstbuffet gegeten en dat was lekker. Zij bakken vlees goed door, ook de biefstuk, vertelde de Vlaamse vriendin van de Nederlandse eigenaar, toen ik vroeg of ze vlees en vis hier in de Safaga kochten. Ze hadden een eigen leverancier, vertelde ze. Het lijkt me een kunst om hier veilig aan vlees en vis te komen.
Bij de slagers in Safaga dowtown hangt het vlees ongekoeld buiten, vol met vliegen. De staarten hangen nog aan de karkassen. Soms staat er iemand mee te spelen. Naast de weegschaal ligt een berg ingewanden.
Er is een haven met vissersbootjes en op de markt staat een paar bakfietsen met vis, niet gekoeld met ijs. Ze leggen er een doek half overheen voor schaduw en om de vliegen een beetje weg te houden.
Twee mannen zitten bij een bak met feta, die al netjes in plastic zakjes verpakt is. Verderop heb ik een bak feta gezien waar vrouwen in graaiden om de blokjes te keuren en weer terug te leggen. In de supermarkt verkopen ze feta in kartonnen pakjes. Vis in blik. Melk in flessen. Natuurlijk weet je niet hoe het in de fabrieken aan toe gaat, maar wellicht is daar enige controle op.
Groente en fruit is er op de markt volop te krijgen. Ik koop elke dag bananen, mango en appels. Er zijn tomaten, aubergine, courgette, uien, aardappelen. Er liggen ook bosjes kruiden. Van één soort is er veel. Mensen kopen grote bossen. Ik scheur een blaadje af om te proeven.
‘For animal,’ zegt een Egyptische man. ‘Do you want a taxi?’ Dit is dus wat ze aan de ezels geven. Er zijn geen toeristen in Safaga downtown, maar ik wil nog geen taxi. De foto’s maak is stiekem met gekruiste armen, het toestel onder mijn linker ellenboog.
Vorig jaar in Dahab gingen we elke avond uit eten: prima pizza’s, Bedoeïene food, vis, etc. Hier maak ik gebakken aardappeltjes, omelet, aubergine met feta, pannenkoeken, salade en yoghurt met fruit toe.
