Mijn dochter (18) bladert trots door een stapel bioscoopkaartjes en somt, voorzien van een kort commentaar, de films op die ze afgelopen maanden heeft gezien. Net als haar beste vrienden heeft ze een abonnement op Pathé, dus een film meer of minder maakt niet uit. Regelmatig belt ze dat ze niet thuis eet, omdat ze in Amsterdam of Haarlem nog een film doet. Lees verder
Afgelopen dinsdag gaf ik in een groep 7/8 poëzieles. Ik sprak met de kinderen over voorwaarden waaraan een ‘goed’ gedicht moet voldoen. Een origineel idee vind ik belangrijk. Een mooie gedachte. Rijmen hoeft niet, maar af en toe een rijmwoord, klinkt wel lekker. Een strakke vorm is soms fijn, maar het kan je ook beperken en houterig overkomen.
Hoewel je als dichter de vrijheid hebt om je aan geen enkele regel te houden, kan het gebruik van klinkerrijm en alliteratie een gedicht wel lekkerder laten klinken. Als voorbeeld nam ik een gedicht, dat ik laatst in Egypte schreef. Ik had keelpijn en kon bijna niet meer praten, dus ik las het wat schor en krakerig voor. Lees verder
Afgelopen nacht droomde ik dat ik op een bijeenkomst was van kinderboekenschrijvers en iedereen was gevraagd uit eigen werk voor te lezen of over zijn bezigheden te vertellen. Ik had een map met prachtige gedichten bij me, die niettemin waren afgewezen. Daaruit zou ik voordragen, zodat ik toch applaus zou krijgen en ze niet voor niks geschreven waren. Lees verder
Mijn zoon moet vandaag op school een briefje inleveren, omdat hij er maandag een paar uurtjes niet zal zijn. Meestal vergeet hij dat, want dergelijke dingen zitten niet in zijn systeem. Eenmaal op school heeft hij duizend andere dingen om aan te denken.
‘Probeer het te koppelen,’ zeg ik. ‘Wat doe je als eerste wanneer je op school komt?’
‘Mijn jas aan de kapstok hangen.’
‘Okee, dan probeer je op het moment dat je je jas ophangt eraan te denken dat je het briefje inlevert. Je hangt je jas op, je denkt er was iets en dan: o ja, briefje.’
Hij knikt, maar ik vraag me af of ik tot hem doordring, want terwijl ik mijn wijze, moederlijke advies geeft gebeurt er van alles op zijn telefoon.
Het is eigenlijk al een oud trucje. Vroeger legden mensen een knoop in hun zakdoek. Als ze dan op enig moment gedurende de dag hun neus snoten, zagen ze die knoop en dachten: er was iets…
Een ander trucje is om iets op een rare plek te leggen, zodat je bijvoorbeeld denkt: Waarom staat die gieter op het aanrecht? O ja, ik moet mijn band nog plakken.
Of ik knoop mijn sjaal om jas, zodat ik – als ik de deur uitga – denk: Waarom zit die sjaal zo raar om mijn jas? O ja, de brieven moeten nog op de bus.
Een andere trucje is natuurlijk om alles meteen in je digitale agenda te zetten en alerts in te stellen. Ik denk dat die manier mijn zoon het meest zal aanspreken. Die tip zal ik hem volgende keer eens geven.
Speciaal voor deze winters dagen een voorleesverhaal voor peuters en kleuters uit de bundel Boris en Katinka, Sokjes in de fluitketel. Alleen voor eigen gebruik. Niet verder verspreiden of publiceren. Lees verder
Bij aankomst in Hurghada brengt Ayman ons van de luchthaven naar een grote supermarkt buiten de stad, met een doolhof van een parkeerplaats ervoor, bijna leeg. ‘Hier is alles te krijgen. In Safaga alleen kleine supermarkten,’ legt hij uit. Moe van een dag reizen, besluiten we nog even door te zetten en flink in te slaan, al is het lastig om te weten wat we nu wel en straks niet meer kunnen krijgen. We nemen een ‘Duits’ brood mee. Olie, azijn, cornflakes, yoghurt, groente. Ayman zegt dat we bronwater met prik moeten kopen, dat is alleen hier te krijgen. Maar dat hoeven we niet. We willen liever bier en wijn, maar dat wordt alleen in bars verkocht. Ayman heeft zijn eigen kanalen en belooft ons bier te brengen. Dezelfde avond nog bezorgt hij ons 24 blikjes Sakara, 4%.
Alle resorts hebben een tuin met paadjes, perkjes met palmbomen, bloeiende cactussen en struiken en een stukje gras. Een tuin is luxe. Luxe voor de toeristen. De straat van ons appartement ziet er vergeleken met de omgeving van een resort armoedig uit. Er is geen bestrating en weinig groen. Toch doen de Duitse eigenaren van deze kleine appartementencomplexen hun best om tuintjes aan te leggen. Er wordt voor de voordeur en langs de straat druk gemetseld, gesproeid en geplant. Vandaag kwam er zelfs een jeep van een tuincentrum langs. Lees verder
Bij de ticketoffice van de Tempel van Hatsjepsut wordt je belaagd door kinderen die stoffen poppetjes willen verkopen en mannen die beeldjes van alabaster onder je neus duwen. Bij elke “la shokran” van mij worden ze goedkoper. Via een overdekte galerij met winkeltjes lopen we verder, opnieuw van alle kanten belaagd door verkopers van souvenirs. Achmed geeft ons de kaartjes voor het toeristentreintje naar de tempel. Lees verder
Alle ezeltjes zien er zielig uit. Ze zijn klein en je ziet ze soms draven en galopperen met volwassen mannen op hun rug, die met hun voeten bijna bij de grond komen. Of ze trekken karretjes beladen met goederen of mensen. De ezel bij de Memnon kolossen begint luid te balken als ik hem nader, alsof de eigenaar er een alarm op heeft geïnstalleerd. Overal in de vallei beantwoorden ezels zijn noodkreet. Lees verder
