Livius, de jongen met de komkommer en Tucjes

Zaterdag 4 februari 2012 nam de elfjarige Livius de trein van Amsterdam naar Heerlen, waar zijn moeder, die in Vaals woont, hem zou komen ophalen. Hij doet dat één keer per maand. Een hele reis, maar dat heeft hij er wel voor over om zijn moeder te zien.

De heenreis

Die zaterdag is het treinverkeer een puinhoop door de sneeuw en kou. Livius strandt op Utrecht CS, waar verslaggever Roel Pauw hem interviewt. De jongen heeft eerst twee uur op het perron gestaan en was toen zo koud dat hij even binnen ging zitten bij Julia’s. Een pasta-tentje begrijp ik via Google. Toen had hij het warm, maar nog wel honger. Hij miste daardoor de omroep van zijn trein. Op de borden werd niets aangegeven. Hij had ongeveer €1,40 bij zich en daar had hij Tucjes en een komkommer van gekocht. Die had hij nog niet op. Hij was nu al vier uur op Utrecht CS. Eerder op de dag had hij snoep gehad.

Prachtig al die details. Die komkommer was natuurlijk handig tegen de dorst van de zoute Tucjes. Als schrijver had ik het niet mooier kunnen verzinnen. Zijn verhaal is als een boek. Roel Pauw koopt een patatje en een hamburger voor hem. Hij helpt hem de goede trein te vinden. Ik hoop dat Livius ook nog iets te drinken gekregen heeft en €0,50 cent om naar de wc te gaan. Hij had onderweg twee vrienden gemaakt: een oudere jongen van twintig en een lieve vrouw.

Timur Perlin van 3 FM achterhaalt het telefoonnummer van Livius en belt hem ’s avonds. Zeven uur heeft hij over zijn reis gedaan. Zijn vader is hem nog achterna gereisd, maar kon hem niet bereiken. De jongen moest in Eindhoven overstappen en later nog ergens anders op een stoptrein. Ik vond het een beetje tenenkrommend zoals Timur hem ondervroeg. Een beetje lacherig en oordelend. Heel anders dan de open vragen van Roel, die de jongen alle ruimte lieten om zijn eigen verhaal te vertellen. Ontroerend. Het meisje met de zwavelstokjes, anno 2012.

Kinderen met gescheiden ouders

Nu heb ik een zwak voor kinderen van gescheiden ouders, die op en neer moeten pendelen tussen twee huizen. Die het ‘niet leuk vinden, maar het ervoor over hebben hun beide ouders te zien’. Ik vloog toen ik acht jaar was om die reden met mijn twee jaar oudere zusje met het vliegtuig van Amsterdam naar Madrid. Mijn zusje was in paniek of we wel het juiste vliegtuig hadden. Wij hadden geen mobieltjes. En de stewardess die beloofde bij ons te blijven was ineens weg. Ik probeerde mijn zus te kalmeren, maar ik denk wel eens dat mijn vliegtuig-mis-angst daar vandaan komt. Als ik eenmaal zit is het goed, maar op de luchthaven loopt ik te stressen. Ik controleer ook altijd drie keer of ik de juiste trein neem. Vorige week heb ik mezelf overwonnen door in de tram in Amsterdam, niet bij de chauffeur te controleren of dit inderdaad de juiste tram was.

Ik heb twee boekjes geschreven over een jongen met gescheiden ouders:

Boy, een jongen zoals ik
Boy, een stripheld met een stiefzus.

De terugreis

Dappere Livius. Zou hij vandaag weer met de trein terug gemoeten hebben, vraag ik me af? Ik heb even voor hem gekeken. Normaal is het een reis van tweeënhalf uur. Voor vandaag is er weer een ‘aangepaste dienstregeling’.

Luister hier naar het interview met Livius van NOS en 3FM.

 

Loading

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.