Het is bijna prinsjesdag en dan rolt de gouden koets weer over de Haagse keien. Een mooi beeld, maar ik ben tegen de rol van de koningin in de regering. Ik vind dat haar invloed op de regering niets met democratie te maken heeft. Ook als symbool voor ons land vind ik dat het koningshuis niet meer van deze tijd is.
Ik denk wel vaak aan de koningin. Of ze eenzaam is, bijvoorbeeld. Ze is nu al jaren zonder partner, maar even gezellig een vrijblijvend dinertje met een leuke vriend of vriendin lijkt me voor haar niet makkelijk. Prins of prinses zijn is ook niet leuk. Ik heb als tiener bij een recreatieplas gesurft met prins Maurits. Hij hoorde een beetje zijdelings bij ons vriendgroepje. Terwijl hij op zijn handdoek bij ons lag, werd hij door twee beveiligers in pak in de gaten gehouden. Dat is niet leuk als je puber bent.
In 2003 werd ik door uitgeverij Fontein gevraagd om een gedicht te schrijven voor de geboorte van het eerste kind van Alexander en Maxima, prinses Amalia. Zij zal misschien ooit troonopvolger zijn, als het koningshuis dan nog bestaat. Ik riep Amalia in mijn gedicht op om zich te verzetten. Ik was eerst bang dat mijn bijdrage geweigerd zou worden, maar ze plaatsten het op pagina 4!
Natuurlijk hebben Alexander en Maxima destijds een boekje gekregen, maar Amalia was nog te jong om het te begrijpen. Zouden ze het inmiddels hebben voorgelezen?
*
Voor prinses Catherina-Amalia
Krokodillen voor de koets
Je mag niet smijten met je kroontje
en niet knoeien op je troontje,
geen vinger in je neusje stoppen,
niet tegen de lakeien schoppen,
want miljoenen oren
horen dat je bent geboren,
alle lenzen staan gericht
op jouw koninklijk gezicht.
Maar bouw je eigen paradijs:
beklad de muren van ’t paleis,
bak oma koningin een poets,
span krokodillen voor haar koets,
geef een roffel op de trom
en gooi die gouden toren om!
© Rian Visser
Uit: Lief Koninklijk Hoogheidje, Uitgeverij De Fontein, 2004
